Mącą w mojej głowie

,,Did I build this ship to wreck?”

Florence obudziła się, czując, że ktoś intensywnie potrząsa jej ramieniem.

‒ Co się stało? ‒ spytała i otworzyła oczy. Zobaczyła nad sobą Isabellę i lekko drgnęła, gdy uświadomiła sobie, jak blisko niej się znajduje.

‒ Kupiłam dzisiejszą gazetę i… ‒ zawiesiła głos. ‒ Po prostu zobacz.

Ruda chwyciła do ręki zwinięty w rulon dziennik i zaczęła mrugać oczami, próbując odzyskać ostrość widzenia.

‒ Na okładce ‒ dopowiedziała blondynka nieco zdenerwowanym głosem.

‒ Już patrzę, już patrzę… ‒ mruknęła Florence. Rozwinęła gazetę, a to, co ujrzała, zmroziło ją.

‒ To ja ‒ wykrztusiła w końcu.

Była na okładce gazety. Pierwszy raz od trzech lat. Być może nawet ucieszyłaby się z tego, gdyby nie to, że zdjęcie, które znajdowało się na pierwszej stronie ewidentnie było zrobione przez jednego z paparazzi. Przedstawiało ono płaczącą Florence, siedzącą w meksykańskim ogrodzie razem z Isabellą. Nagłówek głosił: ,,Czy liderka zespołu Time Machine ponownie współpracuje z Florence Welch? [DUŻO ZDJĘĆ]”

‒ To jakiś kosmiczny żart ‒ wyszeptała ruda.

Spojrzała na róg okładki, gdzie podana była strona z pełnym artykułem na jej temat, po czym przeszła na nią. Znalazła tam jeszcze więcej zdjęć ‒ ją płaczącą, przytuloną do Isabelli. Artykuł był dosyć obszerny, pełen kłamstw i niedomówień. Sugerowano w nim, że Florence postanowiła dołączyć do Time Machine, ponieważ znudziło jej się życie w cieniu sławnych przyjaciół. Isabella nie zgodziła się na to, więc ruda zaczęła błagać ją o to łzami.

‒ Radzę ci, nie czytaj tego do końca ‒ powiedziała blondynka, gdy ujrzała, że wokalistka zapoznaje się z treścią tekstu.

‒ Dlaczego? Chyba nie mogli napisać już o mnie niczego gorszego ‒ rzekła z goryczą. ‒ Ja błagająca cię łzami o dołączenie do zespołu… ‒ pokręciła głową z niedowierzeniem.

‒ Uwierz, mogli ‒ kobieta wyrwała z jej dłoni gazetę. ‒ I nie chcę, byś czytała te kłamstwa.

‒ To po co mi to pokazałaś? ‒ zapytała Florence, a jej głos wskazywał na to, że była zła. ‒ Tylko po to, żeby zaraz mi odebrać?

‒ Nie. Żebyś nie zdziwiła się tłumami pod naszym hotelem.

Isabella zostawiła ją na plaży, głęboko wstrząśniętą.

***

Gdy ziąb objął już całe ciało Florence, kobieta postanowiła udać się do hotelu i przemóc swój irracjonalny strach przed dziennikarzami, których wyobrażenie kłębiło się w jej głowie. Jej zmarznięte ciało na gwałt potrzebowało suchych i ciepłych ubrań, więc postanowiła wrócić do pokoju i zabarykadować się w nim.

Nie wiedziała, czy dreszcze, które przechodziły przez jej ciało były spowodowane bardziej emocjami, czy zimnem. Stawiała na równe kroki, które zostawiały na chodniku mokre ślady. Zbliżała się do hotelu, którego środek był wybawieniem, a podwórze pełne pismaków ‒ przekleństwem.

Wydawało jej się, że jest przygotowana, jednak gdy tylko zobaczyła tłumy kłębiące się przed budynkiem, zamarła. Mężczyźni i kobiety, z kamerami, aparatami, mikrofonami, długopisami i podkładkami do pisania. W momencie, w którym zobaczyli rudą, rzucili się na nią, przepychając, aby być jak najbliżej niej.

‒ Pani Welch, czy chciałaby pani odpowiedzieć na kilka pytań?

‒ Pani Summers powiedziała nam już kilka rzeczy, czy mogłaby pani je potwierdzić?

‒ Czy chce pani dołączyć do Time Machine?

‒ Dlaczego Isabella Summers nie chciała pani w swoim zespole?

‒ Czy chce pani wrócić do świata celebrytów?

‒ Czy pomiędzy panią a Jasonem Dalloway’em wciąż coś jest?

Pytania spadły na kobietę jednocześnie, mieszając się w jeden, wielki hałas. Zaczęła przepychać się pomiędzy dziennikarzami w stronę drzwi hotelu, ignorując ich słowa.

‒ Proszę odpowiedzieć na moje pytanie!

‒ Co zamierza pani zrobić, gdy Isabella nie przyjmie pani do Time Machine?

‒ Czy chce pani założyć nowy zespół?

‒ Czy to będzie konkurencja dla Time Machine?

Wejście do budynku było już kilka metrów przed nią, ale Florence czuła, jakby były to kilometry. Dziennikarze napierali nie tylko na jej ciało, ale i na umysł. Niektóre z pytań wdzierały się do jej głowy i nie mogła uwierzyć w to, jakie wyobrażenie o niej mają paparazzi. Po setnym pytaniu, które traktowało o odrzuceniu prośby przez Isabellę, we krwi rudej zagotował się gniew. Odwróciła się w stronę dziennikarzy, a jej wzrok przeszył ich na wskroś.

‒ Powiem tylko jedną rzecz ‒ rzekła, a miliony mikrofonów wystrzeliło w jej stronę. ‒ Jesteście ohydni. Wy i te wasze wszechobecne obiektywy, które niszczą ludzkie życia. Nienawidzę was. Odczepcie się ode mnie, bo w tym momencie nie chcę widzieć nikogo. Nikogo, rozumiecie?!

Pędem pobiegła w stronę drzwi, licząc, że dziennikarze, zajęci jej ,,wystąpieniem”, nie zatrzymają jej. I tak też  było ‒ bez żadnych przeszkód dotarła do wejścia budynku. Gdy przestępowała przez próg, usłyszała za sobą ostatnie pytanie:

‒ Jasona Dalloway’a też nie chce pani widzieć?!

Florence do wieczora przebywała w swoim pokoju. Nie reagowała na pukanie do drzwi ‒ obojętnie, czy była to Isabella, czy sprzątaczka hotelowa. Chciała w spokoju przemyśleć to wszystko, co wydarzyło się tego dnia. Analizowała każde kłamstwo, które umieszczone było w artykule, i zastanawiała się, jak członkowie jej rodziny na nie zareagują. Dokładnie przypominała sobie zdjęcia, które wydrukowane było w gazecie i każdą emocję, którą na nich widać.

A potem powracała do swojego wybuchu gniewu. Nie pamiętała, kiedy ostatni raz zareagowała tak gwałtownie, ale była pewna, że to, co powiedziała paparazzim było słuszne.

Mimo to emocje, które buzowały w jej ciele, nie pozwoliły jej zasnąć. Znów musiała sięgnąć po pudełko tabletek nasennych i wysypać z niego kilka pigułek. Szybko połknęła je i położyła się na miękkim łóżku.

Zanim zasnęła, wspomniała ostatnie pytanie dziennikarza:

‒ Jasona Dalloway’a też nie chce pani widzieć?!

***

Ruda obudziła się z bolącą od tabletek nasennych głową. Szybko wstała i poszła pod prysznic, mając nadzieję, że przyniesie jej ukojenie. Zimna woda przyniosła jednak tylko wspomnienie poprzedniego ranka i samej siebie na okładce gazety. Kobieta wyszła mokra i naga z łazienki, zostawiając za sobą plamy z wody na puszystym dywanie. Szybko wytarła się i narzuciła na siebie byle jaką sukienkę.

Postanowiła wyjść z pokoju, co uważała za osobisty sukces. Przemykała się korytarzami, by dojść do hotelowej jadalni. Gdy w końcu do niej dotarła, zaczęła rozkoszować się zapachami świeżego pożywienia, którego w ustach nie miała od ponad dwudziestu czterech godzin. Łapczywie rzuciła się na jedzenie, chwaląc się w duchu za opuszczenie pokoju w celu spożycia. W którymś momencie tak bardzo zajęła się pochłanianiem coraz większych ilością pokarmu, że nie zauważyła Isabelli, która usiadła przy jej stoliku.

‒ Florence ‒ powiedziała w końcu blondynka. Ruda drgnęła, dopiero wtedy orientując się, że nie jest sama.

‒ Tak? ‒ zapytała, przełykając bułkę.

‒ Tam… Tam stoi ktoś, kto chce z tobą porozmawiać ‒ rzekła, nieco niepewnym tonem.

Wokalistka spojrzała w stronę, którą wskazała jej była przyjaciółka i niemal zachłysnęła się resztami jedzenia, które miała w jamie ustnej.

‒ Isabello… ‒ Jej głos drżał. ‒ Czy to tabletki nasenne mącą w mojej głowie… czy… czy to prawda?

W progu jadalni stał bowiem nie kto inny, jak sam Jason Dalloway.

****** 

Hej, kochani! 

Jak obiecałam, ostatnia część trzeciego kręgu. Kolejny powinien pojawić się, standardowo, za dwa tygodnie, czyli w tygodniu 19-25. 

J. M. :*