Cały mój rozum

,, I’ve already had a sip

So I’d reasoned I was drunk enough

To deal with it”

Florence widziała ją już z daleka. Delikatny wiatr rozwiewał jasne włosy Isabelli, tworząc wokół jej głowy coś na kształt aureoli. Blondynka czekała spokojnie, ciekawie rozglądając się po ogrodzie. Nieco zmienił się od ostatniej wizyty kobiet ‒ drzewa były wyższe, podobnie, jak kaktusy. Kolorowe kwiaty, które kwitły niegdyś w rogu ogrodu, zostały przeniesione na przeciwległy koniec, a w ich poprzednich miejscu pojawiło się niewielkie oczko wodne. Pływało w nim tuzin złotych rybek.

Nie zmienił się jednak układ ławek w ogrodzie. Florence podeszła do jednej z nich, na której siedziała Isabella. Ruda z zaskoczeniem stwierdziła, że jest to ta sama ławka, na której zawsze siadały. Gdyby nie to, że wszystkie rośliny urosły, kobiety znów mogłyby obserwować z tego miejsca drogę przed hotelem.

Ciemna czupryna pojawia się ponad liśćmi kwiatów. Mężczyzna odwraca się i ukazuje swoją piękną twarz.

,,Ciekawe, czy Isabella pamięta…”, pomyślała Florence. ,,Ciekawe, czy pamięta, że to była nasza ławka, czy usiadła tutaj przypadkowo…”

‒ Już jestem ‒ oznajmiła ruda, mimo że było to niepotrzebne.

‒ Bardzo się cieszę, że się tutaj spotkałyśmy ‒ zaczęła Isabella.

Florence chciała odpowiedzieć, że również się cieszy, jednak te słowa nie chciały jej przejść przez gardło. Zamiast tego mruknęła:

‒ Tak, niezwykły przypadek… Niczym palec boży.

Blondynka spojrzała na nią ze zdziwieniem, jednak nie skomentowała jej słów.

‒ To opowiadaj, co tam u ciebie ‒ powiedziała beztrosko, zakładając nogę na nogę.

‒ Nic ciekawego ‒ Florence odetchnęła z ulgą, widząc, że na razie Isabella zamierza rozmawiać z nią tylko o teraźniejszości.

‒ Mieszkasz gdzieś na stałe?

‒ Teoretycznie wciąż w Londynie, ale ostatnio bywałam często w Los Angeles. A ty? ‒ zapytała z ciekawości.

‒ Przez ostatni rok cały czas mieszkałam w Nowym Jorku, bo tam nagrywaliśmy ‒ odpowiedziała.

‒ Chcecie wydać album? ‒ Florence zmrużyła oczy, próbując odpędzić wciąć powracającą zazdrość o nowy zespół kobiety.

‒ Zapewne tak, ale nie jesteśmy jeszcze do końca gotowi.

Zamilkły. Isabella bawiła się swoimi palcami, a Florence patrzyła się przed siebie. Mogłaby przysiąc, że pomiędzy krzakami znów zobaczyła ciemną czuprynę.

Cisza stała się niezręczna, a atmosfera niezwykle napięta. Ruda odgarnęła grzywkę z czoła i nerwowo spojrzała na byłą przyjaciółkę.

‒ A co z pozostałymi członkami zespołu? Co teraz robią? ‒ zapytała, łapiąc się pierwszego tematu, jaki przyszedł jej do głowy.

‒ Chris razem z Mairedi prowadzą kawiarnię i zajmują się swoim dzieckiem, Mark został muzykiem studyjnym, Valdis, Björk i i Sigrùn znalazły pracę w filharmonii w Nowym Jorku, Roo i Lucy śpiewają w jakimś innym zespole, a Rob… ‒ jej głos na chwilę się zawiesił ‒ Rob postanowił iść na studia.

‒ Rob na studiach? ‒ Florence krótko parsknęła śmiechem. Nie umiała wyobrazić sobie swojego wysokiego gitarzysty wysłuchującego wykładu jakiegoś podstarzałego profesora.

‒ Tak. Też się dziwiliśmy, ale to w końcu jego decyzja ‒ wzruszyła ramionami.

‒ A co studiuje? ‒ zainteresowała się ruda.

‒ Nie wiem. Powiedział nam, że nie zdradzi tego, póki nie zostanie absolwentem.

Głos Isabelli był dziwny. Wydawało się, że kobieta nie chciała rozmawiać o Robercie. Blondynka znów wzruszyła ramionami, powtarzając, że niczego nie wie, po czym spojrzała Florence prosto w oczy.

‒ Proszę, powiedz mi, co robiłaś przez te trzy lata ‒ szepnęła.

‒ Już ci mówiłam, Isabella ‒ odpowiedziała cicho ‒ Nic ciekawego.

‒ Wszystko, co robisz, jest ciekawe.

‒ Nie…

‒ Florence… Proszę…

Isabella niespodziewanie wyciągnęła przed siebie rękę i przejechała nią po gładkich włosach kobiety. Przez całe ciało rudej przeszedł dreszcz zaskoczenia.

‒ Isabello ‒ wykrztusiła. Kilka pojedynczych łez spłynęło na jej policzek.

‒ Wyrzuć to z siebie, Florence… Proszę… Zrób to dla mnie… ‒ powiedziała łagodnie.

‒ Nie… ‒ ruda pokręciła przecząco głową.

‒ Więc jeżeli nie dla mnie, to dla kogokolwiek innego ‒ blondynka przeniosła dłonie na ramiona byłej przyjaciółki.

‒ Ja… ‒ łzy trysnęły z jej oczu. Florence impulsywnie przytuliła się do kobiety. Poczuła, że ręce Isabelli oplatają ją i mocno do siebie przyciągają ‒ Te lata były straszne… Tak straszne! Czułam się jak Odyseusz, cały czas tułałam się i tułałam… Ale nie przez morze, tylko przez piekło… Przez siedem kręgów piekielnych, jak w ,,Boskiej Komedii” Dantego… To, co wydarzyło się trzy lata temu, cały czas we mnie jest… Gdzieś tam żyje i nie pozwala, bym normalnie funkcjonowała ‒ szlochała ‒ Przez to moje serce krwawi, dusza jest rozdarta, a rozum kompletnie poplątany… Przez to stoczyłam się na samo dno, prawie nie mam pieniędzy, a moi pseudoznajomi…

‒ Ciii… Ciii… ‒ Isabella uspokajała rudą ‒ Wszystko będzie dobrze, tylko wyrzuć z siebie wspomnienia tamtych chwil.

‒ Jak? Jak je wyrzucić? ‒ spytała, przełykając słone łzy.

‒ Opowiedz mi wszystko jeszcze raz ‒ poprosiła.

‒ Nie dam rady ‒ pokręciła głową.

‒ Dasz, Florence. Wierzę w ciebie.

Kobieta oparła czoło o ramię blondynki i zamknęła oczy. Poczuła, że myśli w jej głowie jeszcze bardziej kłębią się i plączą, tak, jak…

‒ Te kable są poplątane ‒ zauważyła Isabella drżącym głosem. Obserwowała Florence, która nerwowo krążyła wokół nagłośnienia. Tego dnia miał odbyć się ostatni koncert z trasy.

Nikt nie wiedział, że jest to ostatni koncert przed rozpadem zespołu.

‒ Wiem o tym. Wiem, że kable są poplątane ‒ spojrzała na blondynkę ‒ Są tak samo poplątane, jak cały mój rozum ‒ powiedziała cicho.

‒ Dobrze ‒ wykrztusiła w końcu, próbując poukładać swoje myśli ‒ Opowiem ci o wszystkim Isabello.

Otworzyła oczy. Znów była w ogrodzie, na tej samej ławce, z tą samą Isabellę.

Tyle że cztery lata wcześniej. 

******
Hej, kochani! 
,,Cały mój rozum" to ostatnia część kręgu What Kind Of Man. W tygodniu 1-7.08.16 powinien pojawić się drugi krąg. To tyle z mojej strony ;) 
Johanna Malfoy